Welcome to Hipsterville- and goodbye :(

Toen we twee weken geleden arriveerden op Newark Airport, New Jersey, zag ik vanuit de taxi onderweg naar Manhattan in een halfuur tijd maar liefst zesmaal de Amerikaanse vlag fier wapperen. Op een gebouw, uit een raam, aan een viaduct; ik kon er niet aan ontkomen. Mooi, vond ik, want al die stars and stripes bevestigden in die dertig minuten direct mijn vooroordelen over de patriottistische aard van de gemiddelde 'Murican.

Hier, in zonnig, winderig en vaak ook mistig San Francisco, werd dit oordeel toch enigszins ontkracht. We zijn hier nu precies een week, en hoewel ik toegeef dat ik niet heel actief ben geweest in het turven, schat ik toch dat ik hier in totaal 'slechts' 30 vlaggen heb geteld. Relatief gezien best weinig, dus. Niet dat de vaderlandslievende Amerikaan deze stad mijdt of zo, ze zijn er heus wel.

Wat ik hier sowieso meer heb geteld dan Amerikaanse vlaggen zijn hipsterbaarden. Man, je struikelt er haast overheen als je niet oppast. Het is alsof je op de Voorstraat in Utrecht -waar de hipster heerst- bent, maar dan iets van tienduizend keer groter. Ik heb ergens eens gelezen, dat San Francisco is voor de VS wat Berlijn is voor Europa. De stad is linkser, vrijer, en er hangt over het algemeen een hele relaxte, ongehaaste sfeer. Ze zijn hier ook allemaal lekker groen. Biologisch, organisch, quinoa-isch, elektrisch, marihuana-isch. Het is allemaal doodgewoon in het straatbeeld. De ordinaire fastfoodketens zijn hier overigens net zo aanwezig hoor, de verhoudingen hipster-'muricaan liggen hier gewoon net wat anders.

Er zijn hier ook een boel heuvels, ook niet onaardig. En mooie, kleurrijke huizen die allemaal veel duurder zijn dan ik ooit zou kunnen betalen met mijn magere geschiedenisdocent-salaris, maar dromen mag altijd. En er is de zee. En had ik de aardige mensen al genoemd? En er is Haight Street, een hippiestraat met geweldige (platen!)winkels en gebouwen, en waar Jimi Hendrix ooit heeft gewoond. Er zijn ook veel zwervers, en drugsgekkies (of een combinatie daarvan), maar daar heb ik, op enige gevoelens van medelijden hier en daar na, geen last van gehad.

Het is gewoon een hele fijne stad, meer kan ik er eigenlijk niet van maken. Hier komen alle dingen die ik mooi vind aan Amerika en de Amerikaanse cultuur op zijn best samen. Van de steden die we bezocht hebben dan, en dat zijn er maar vier. Ik zal dus meer vergelijkingsmateriaal moeten gaan zoeken, als aanstaande masterstudent American Studies lijkt me dat niet overbodig.

Dat materiaal ga ik tijdens deze reis helaas niet meer vinden, want morgenmiddag (zaterdagmiddag dus, hier) vliegen we weer terug naar huis. Heel erg jammer, maar gelukkig zullen we wel weer herenigd worden met onze babies. De poezen, dus, om mogelijke verwarring te voorkomen :) Dat maakt het feit dat er een einde aan deze geweldige ervaring is gekomen iets minder stom. Ik heb al plannen voor de volgende oversteek over de Atlantische; ik moet en zal in dit leven eens naar Dixie: de zuidelijke staten, dus. Maar dat duurt nog wel even. Als het zover is, hou ik dat ook vast weer bij in een blogje.

Ik heb in mijn verslagen (het waren er minder dan ik had willen schrijven, oeps) geprobeerd zo weinig mogelijk chronologisch, toeristisch gelul over de dingen wie we hebben gedaan/gezien te verwerken. Daar heb ik voor gekozen omdat één: iedereen deze tourist traps allang kent van de media en twee: ik vind, dat je dit zelf moet ervaren, mocht je hier eens komen. Wat ik persoonlijk leuker vond om te beschrijven, waren mijn indrukken en emoties hier, en hoe ik naar deze cultuur keek en nu kijk. Ik hoop dat het duidelijk moge zijn dat mijn indrukken eigenlijk erg positief zijn, dat ik me enorm heb vermaakt, dat ik graag terug wil komen en dat ik er naar uit kijk om er volgend collegejaar mijn studie van te gaan maken.

Supertof dat je mijn chaos van woorden hebt willen lezen, zie ook wederom de foto's weer!

See ya, have a good one!