America the grand

Sinds we hier zijn heb ik via WhatsApp al meerdere malen de vraag beantwoord, of alles in Amerika daadwerkelijk zo groot is. 'Ja', luidde mijn repliek altijd, en in enkele situaties stuurde ik nog wat foto's mee als bewijs.

Het is ook echt zo. Alles is hier groot, ik heb er genoeg voorbeelden van gezien in New York: De wolkenkrabbers, Central Park, de toegankelijkheid en vriendelijkheid van de gemiddelde Amerikaan.. Dat grote formaat is niet alleen kenmerkend voor de materiële zaken hier, ook de mensen zijn groot. Vaak dik, ja, maar in dit geval bedoel ik dit vooral qua karakter. Daarom zeg ik liever, dat alles in Amerika groots is, en niet alleen groot.

Ook in Las Vegas, waar we vanaf maandag tot donderdag zijn gebleven, waren de zaken doorgaans niet klein. Zo hebben we op dag 1 voer ingeslagen in de Walmart. Ja, de Walmart, dat associeer je, als het goed is, met HEEL veel eten in een ENORM gebouw; net als in de film. En zo was het ook, net als in de film. Flesjes water koop je minimaal per 32 stuks, flessen wijn in 2,5 liters en zakken M&M's per kilo. Obesitas is hier een groot probleem ja, je verwacht het niet. Na dit boodschappenavontuur gingen we op zoek naar een bepaalde schietbaan in de woestijn. Deze vonden we echter niet. Want hoewel de Strip (dat is de enorme straat met hotels en casino's die je kent van -wederom- de films) groot en flitsend is; de woestijn daaromheen is véél groter en indrukwekkender. Je raakt er erg makkelijk verdwaald, en in de zomer met 50 graden Celsius wil je dat echt niet. En nu was het ook best warm, en Safari Shooting (zo heette deze hippe schietbaan) wilde niet gevonden worden, dus we zijn maar doorgereden naar de volgende enorme bestemming: de Hoover Dam. Deze kolos van ik-weet-niet-hoeveel-maar-wel-een-heleboel kilo's beton is een groot, grijs gevaarte die middenin een meer in de woestijn is gepleurd. Mooi is anders, maar de megaconstructie is wel erg imposant.

Op de terugweg naar de Strip vonden we trouwens wel een andere schietbaan, met de zeer dubbelzinnige naam 'Pro Gun Club', ook middenin de woestijn. Hier werden we begeleid door een kereltje wiens formaat in de breedte ook alleen als 'groot' kan worden omschreven. Ook zijn liefde voor wapens was groot, net als de Desert Eagle en de M4 waarmee Rutger geschoten heeft.

Na Vegas zijn we in onze niet zo grote huurauto, een schattige rode Beetle cabrio ('Aww that's such a cute, small car!' en ' dude, how does a big guy like you [Rutger dus] fit in a car like that?!') doorgerold naar Los Angeles, waar we over de Walk Of Fame hebben geparadeerd en 's avonds Venice Beach (awesome!) hebben bezocht. De volgende dag, vrijdag dus, zijn we over de Highway 1, langs de kust van de Stille Oceaan, in 10 uur naar San Francisco gereden. Een grote aanrader, voor eenieder die nog eens naar de westkust van de VS wil en houdt van mooie natuurgebieden.


Toch nog even een korte opsomming van alles wat hier groot(s) is: de vaderlandsliefde, het pizzaontbijt in Vegas, de onbeschaamdheid van Amerikaanse vrouwen in Vegas, de christengekkigheid, de enorme vrachtwagens op de snelweg, Lake Mead, de kolonie zeeolifanten langs Highway 1, de bergen in Nevada én California, het aantal kilometers tussen de grote steden in, de wind als je langs een kust rijdt in een cabrio, de skatebaan in Venice Beach, de diversiteit aan mensen in LA, de Stille Oceaan, etc, etc..

Wat ik nog wel echt wil toevoegen hieraan, is dat deze grote formaten mij op het eerste gezicht niet eens zoveel deden. Je roept natuurlijk wel 'Wow, enorm man!' of zoiets dergelijks, maar het is allemaal niet onverwacht of onbekend. Goh, zou de media daar iets mee te maken hebben? Die enorme vrachtwagens op de snelweg met van die schoorstenen voorop (zie foto's) zijn eigenlijk gewoon monsters van een dingen, voor Nederlanders compleet onbekend, maar toch was ik er niet eens erg van onder de indruk. Ik heb mezelf er zelfs een keer in een restaurant op betrapt, dat ik bij het zien van mijn bord dacht: ' Goh, is dat het? Ik verwachtte en uberdubersupersize maaltijd.' Begrijp me niet verkeerd, ik kreeg het alsnog allemaal lang niet op, maar het toont toch, hoezeer de media ons verwachtingspatroon weer beïnvloedt, en hoe US-focussed wij allemaal zijn. Vind ik niet erg, want ik hou ervan, maar toch. Leuk om bij stil te staan.

Tot zover verslag nummer 2. We blijven nog een week in San Francisco voor we weer terugkeren naar het echte polderleven, dus er komt vast nog een nummer 3.

Zie ook de foto's weer, toedels!